Een kijkje in de opvoeding van nieuwe Nederlanders
In Kruidenwijk en Staatsliedenwijk wonen veel mensen die niet in Nederland zijn geboren. Ze nemen hun eigen taal, cultuur en gewoontes mee naar hun nieuwe woonomgeving. Als ze in Nederland wonen, worden de contacten anders, ook binnen families.
In Nederland heb je de uitdrukking: ‘zoals de ouders zingen, piepen de jongen.’ Opvoeding bepaalt hoe kinderen in het leven komen te staan. Daarom vind je in de komende afleveringen van de Kruidenstaat gesprekken met ouders met een andere culturele achtergrond. Over wat zij als kind hebben meegekregen van hun ouders en hoe zij zelf hun kinderen proberen groot te krijgen. Deze keer: Sonila. Zij komt oorspronkelijk uit Afghanistan.
Sonila woont al vanaf 2003 in Staatsliedenwijk met haar man en drie kinderen. Op dit moment volgt ze een mbo-opleiding op het gebied van sociaal werk. Als stage werkt ze met gezinnen die Farsi, Urdu en Hindi spreken. Deze mensen komen bijvoorbeeld uit Afghanistan, Iran of Pakistan. Sonila komt bij de gezinnen, als kinderen van 8 tot 12 jaar problemen hebben. Ze praat dan ook met de ouders en helpt hen.
Wat vinden ouders belangrijk in de opvoeding?
Sonila vertelt dat in Afghanistan kinderen moeten leren leven zoals de ouders het doen. Veranderingen worden als gevaarlijk gezien. Persoonlijke vrijheid is niet belangrijk. Kinderen moeten doen wat de anderen, de ouders, zeggen en anders krijgen ze straf. De vader bepaalt meestal wat de kinderen mogen. Hij doet dat om de kinderen te beschermen en ze veilig groot te brengen. Kinderen leren door angst voor straf en schaamte. Het is beleefd om geen vragen te stellen. De meisjes mogen niet veel, uit angst dat ze beschadigd worden. Ze worden vooral voorbereid op trouwen en kinderen krijgen.
Welke problemen geeft deze opvoeding in Nederland?
Als de ouders in Nederland komen, hebben ze veel minder invloed op hun kinderen. Hier gaan de kinderen naar school, ze spelen met kinderen met een andere afkomst en komen in aanraking met sociale media. Als strenge regels wegvallen, dan hebben kinderen geen houvast meer. Ze raken in verwarring. Ze gaan dan dingen doen die voor henzelf of de omgeving problemen geven.
Dat kinderen problemen hebben, merk je aan hun gedrag, thuis en op school. Kinderen zijn bijvoorbeeld in alles afhankelijk van hun ouders en willen niet alleen gelaten worden. Of kinderen worden snel agressief. Vaak zijn ze dat thuis en niet op school, maar het kan ook omgekeerd zijn. Er zijn ook kinderen die angstig en stil zijn en geen contact maken met anderen. Ze slapen of eten niet goed of hebben w.c. problemen.
Vaak hebben de kinderen al lang problemen voordat er hulp wordt gezocht. Voor ouders is het heel moeilijk om aangesproken te worden op hun opvoeding. Ze verwachten ook dat de begeleider de problemen voor hen gaat oplossen. Dat is natuurlijk lastig zonder de ouders.
Hoe kijken Afghanen aan tegen de opvoeding van Nederlanders?
Sonila: veel ouders zijn angstig voor de Nederlandse samenleving. Ze denken dat Nederlandse ouders altijd alles maar goed vinden, dat er overal gevaar is waar ze hun kinderen van weg moeten houden. Ze weten ook niet waar ze terechtkunnen voor informatie of hulp. Ze vragen dus advies aan de mensen die ze kennen vanuit hun eigen cultuur.
Het is belangrijk dat ouders ontdekken dat de kinderen niet overal beschermd hoeven te worden. Dat de Nederlandse samenleving best veilig is en dat kinderen meer beschermd zijn als ze ook wat meer ruimte krijgen. Dan leren ze te begrijpen hoe de Nederlandse samenleving werkt.
Voor moeders is het belangrijk dat ze de taal leren, zodat ze meer begrijpen van de wereld om hen heen en hun kinderen beter kunnen steunen. Je wilt toch niet dat jij en jouw kind in twee werelden gaan leven. Contact maken met je kindje als het nog klein is, is daarom heel belangrijk.
Sonila helpt de ouders door met hen over deze dingen te praten en hen kleine tips te geven. Ze probeert erachter te komen waar de kinderen behoefte aan hebben en wat ouders zelf willen voor hun kinderen.
Wat vind je mooi aan de Afghaanse opvoeding?
Ouders laten hun kinderen niet graag in de steek en willen ze graag dichtbij zich houden. De familie is heel belangrijk. Gezinsleden doen ook veel dingen samen en helpen elkaar. Ik vind het ook mooi dat oude mensen nog veel respect krijgen en hun mening nog steeds belangrijk is, ook als ze oud zijn.
Tips?
Het uitgangspunt waarmee Sonila de ouders probeert te helpen is: stel grenzen en geef ruimte. Er zijn drie basisregels die daarbij horen, om de problemen met de kinderen op te lossen.
- Ouders en kinderen zijn gelijk. Ieder heeft eigen inbreng en eigen behoeften.
- Luister en kijk naar de kinderen. Wat hebben zij nodig?
- Geef kinderen de ruimte om te ontdekken en waar mogelijk zelf te kiezen.
Grenzen stellen en ruimte geven. Voor de meeste ouders is dat niet gemakkelijk. Daarom is praten met elkaar en tips uitwisselen zo belangrijk.
